Het leven is aan de durvers
De voorbije maanden heb ik weinig van mij laten horen vanuit mijn rol als Coach Jan. Ik publiceerde geen artikels meer, geen podcasts, geen updates op sociale media.
Niet dat ik niks meer deed.
In tegendeel…
Ik was graag en hard aan het werk. Ambitieus en gedreven, zoals ik ben.
Zowel mijn werk als procesbegeleider (psychotherapeut, Mindfulness trainer, coach, …) of hoe je het ook noemen wil, doe ik ontzettend graag. Alsook m’n werk bij Iona.
Maar op vlak van creativiteit was er nog weinig tot geen ruimte en energie meer over.
Uiteraard zat de corona- periode daar voor iets tussen.
Maar dat is zeker niet dé reden.
Ik was aan reflectie toe.
Terugblikken op die 13 fantastische jaren, op de mooie samenwerkingen met mensen, de vele verhalen die ik heb mogen aanhoren en begeleiden.
Het is en blijft een eer om mensen te mogen gidsen naar een sprankelend en betekenisvol leven.
Maar er knaagde ook iets.
Het klopte niet meer helemaal.
Ik kon voor mezelf mijn vinger niet op de zere plek leggen.
Het leek enerzijds of ik het verhaal helemaal had verteld. Dat ik was uitgesproken.
En anderzijds was er ook een diepe overtuiging dat het inspireren en begeleiden van mensen mijn ding is.
Er blijkt een gezegde te zijn dat de beste dokters de slechtste patiënten zijn.
In die valkuil wil ik niet trappen.
Durf loslaten wat is en laat toe wat komt.
Durf jezelf opnieuw uitvinden.
Durf springen.
Dat ga ik doen, mét hulp.
Benieuwd?
Ik ook 🙂
Tot binnenkort!
