Hoe ga jij om met verandering?
Het voorbije jaar heeft het thema “crisis” me regelmatig bezig gehouden. Vooral de vraag: Wat maakt dat sommige mensen door een bepaalde gebeurtenis in een diep dal terecht komen en andere mensen niet?
Een persoonlijk voorbeeld:
Hiernaast zie je een fotootje van mijn gezinnetje tijdens een uitstapje naar het park vorige zomer.
In 2009 werd onze kleine Marie geboren. Het is een fantastische gebeurtenis en ze is super welkom. Het is een mega grote verandering in je leven. Je weet wel 9 maanden lang dat er vanalles zal veranderen in je leven, maar in welke mate die veranderingen zullen ingrijpen blijft een raadsel tot het daar is.
Wie kinderen heeft, hoef ik niet te vertellen dat een kind naast alle vreugde ook heel wat teweegbrengt in je relaties. Niet alleen ten opzichte van je partner, ook ten opzicht van je familie is er een hele verandering.
Hoe ik als papa, als partner, als familielid, als vriend, als collega met deze verandering omga, is cruciaal of ik in een crisis terecht kom.
Ook mensen die op het werk veranderingen te verwerken krijgen of wanneer er iets gebeurt in de familie of daarbuiten…
Hoe je omgaat met verandering is cruciaal of je in een crisis terecht komt.
Was de geboorte van Marie dan ook een crisis?
In zekere zin heeft dat wel voor spanningen gezorgd in mijn relatie en maar goed ook. Die spanningen zijn nodig om het evenwicht terug te herstellen. Gewoontes worden in vraag gesteld, er moeten nieuwe afspraken gemaakt worden.
Stel je voor dat ik me in deze nieuwe situatie niet zou aanpassen. Dat ik ‘s nachts niet bereid zou zijn om op te staan wanneer dat nodig is voor Marie, of dat ik gewoon mijn zin zou doen tijdens de week en nooit de zorg zou opnemen voor Marie. Je kunt je wel voorstellen dat mijn omgeving dat niet zou aanvaarden en dat ik zelf ook in een probleemsituatie zou terecht komen.
Uiteindelijk zou me dat in een crisis brengen.
Wat heeft me uit een crisis gehouden.
Praten is misschien wel de belangrijkste factor die ervoor zorgt dat ik niet in een crisis terecht kwam en kom. In de eerste plaats praat ik met mensen die me dierbaar zijn. Je kunt je gedachten ventileren en samen kom je er wel uit.
Ook ervaar ik de nood om regelmatig met een neutraal iemand te praten, een coach of therapeut. Mij geeft het me een gevoel dat ik er niet alleen voor sta, het is een klankbord en dikwijls biedt het me nieuwe inzichten.
Is therapie of coaching iets voor jou?
Ik voel soms aan dat mensen schroom hebben om te zeggen dat ze naar een coach of therapeut gaan. Het is alsof je dan zegt “ik kan het niet alleen” en… dat past niet in onze cultuur.
Therapie of coaching is net een teken dat je bezig bent met jouw groei en hoe je in relatie staat met andere mensen.
Hoe ga jij om met verandering?
Heb jij al te maken gehad met een grote verandering? Hoe was dat voor jou en hoe ben jij hiermee omgegaan? Schrijf jouw verhaal neer via de reacties op dit bericht en help zo de lezers van coachjan.be.
Comments
Nu alweer een hele poos geleden verloren wij ons hele hebben en houden in een financiële en persoonlijke crisis. Ik was nog slechts een hoopje mens en kon nog net het hoofd boven water houden. We hadden nergens geld voor en konden met moeite de eindjes aan elkaar knopen. Zonder het te weten zat ik in een zware depressie, elke dag was een uitdaging. Gelukkig hadden we elkaar, ik kon terugvallen op mijn moeder, broer en grootouders en mijn zoontje die toen 6 was. We woonden met zijn 6en in het huis van mijn grootouders. Ook mijn vriendinnen waren er voor me, hoewel het voor mij heel moeilijk was om met mijn ellende naar buiten te komen. Naast al die menselijke warmte heeft de natuur voor mij zeker een onontbeerlijke rol gespeeld. Op zondagvoormiddag was het heerlijk om met mijn zoontje naar het bos te gaan en hem te laten ravotten en klimmen over boomstronken of samen in verwondering naar paddestoelen te staan wijzen. Hem influisteren dat de kabouters nu niet meer ver weg zouden zijn en hem aanmoedigen om samen heel behoedzaam te bewegen. Gaan kamperen met onze iglotent in de tuin van een vriendin, nog zo’n onvergetelijke ervaring die niks kostte. We hadden alle luxe in ons tentje, matjes, slaapzak, kookvuurtje, gaslamp,… We mochten van haar badkamer gebruik maken maar voor de rest genoten we van onze kampeerplek buiten. Dankzij die ervaringen heb ik geleerd te genieten van dingen die geen geld hoeven te kosten. Vriendschap, natuur, … het leven zelf. Iets om heel dankbaar over te zijn, toch ?
Verandering lijkt het thema van 2010 te zijn voor mij.
Verandering is op het eerste zicht beangstigend : Zoals het nu is weet je dat het leefbaar is en van het nieuwe weet je niet wat het zal brengen. Daarnaast lonkt het wel en trekt het me wel aan.
De kunst is om contact met mezelf en de aarde te bewaren.
Om ervoor te zorgen dat ik niet reageer vanuit oude kwetsuren maar omga met het nu vanuit het nu en vanuit wie ik nu ben probeer ik het oude het oude te laten, het nu het nu … (natuurlijk doe ik dit niet alleen en heb ik hiervoor de hulp van een therapeut (godzijdank!)).
Therapie geeft me ruimte om te zien wat oud is en ruimte nodig heeft zodat er ruimte komt om open te reageren op wat zich nu aandient, vanuit meZelf.
het is net of ik een beetje mezelf zie als ik jou verhaal lees. het mijne staat onder het jouwe…ik ben blij dat ik niet de enige ben die een therapeut nodig had om mezelf te herontdekken. het is inderdaad niet altijd makkelijk om oude patronen los te laten, ze zijn zo vertrouwd…het nieuwe is als een sprong in het duister, maar hoe krachtiger je vanuit je eigen waarden dit nieuwe kan omarmen, hoe minder beangstigend het eruitziet. Succes in je verdere ontdekkingsreis !
Isabelle
voor mij was 2009 een jaar vol verandering. ik heb mezelf veranderd via psychotherapie, of beter gezegd, mezelf teruggevonden en ontdekt dat ik eigenlijk niet hoef te veranderen, dat ik integendeel dichter bij de kern van mijn ware zelf moet proberen te blijven. tijdens de therapie heb ik kennisgemaakt met mindfulnes en toen ik dicht bij huis een acht-weken reeks MFN kon volgen heb ik dat met beide handen aangegrepen. het was een openbaring. vooral het leren mediteren en opmerkzaam zijn voor wat er nu is zowel binnen als buiten jezelf heeft mij nieuwe kracht gegeven om bij mezelf te blijven. Even later ben ik dan aangesloten bij een lessenreeks tai-chi en sinds kort volg ik ook yoga. Het zijn stuk voor stuk dingen die al jaren binnenin mij liggen te sluimeren om ontdekt te worden, maar waar ik pas tijdens de therapie de moed voor gekregen heb om ze ook echt uit te proberen. de tai-chi helpt om beter in balans te blijven, geaard te blijven, zowel letterlijk als figuurlijk en de yoga brengt rust. Thuis merk ik het verschil; ik kan rustiger en opmerkzamer zijn tgo de kinderen en hun gedrag is er subtiel door veranderd. ik kan meer aandacht geven aan mijn man en merk zo terug zijn aandacht voor mij op. het was een langzaam proces met kleine stappen maar zeker de moeite waard.
Vroeger voorbij…
De tijd was gekomen om te stoppen met op hulp te wachten,
ik kon samen met mijn kinderen niet eeuwig naar een beter leven blijven smachten.
Ik dacht bij mezelf: ‘Sta op, loop naar de deur en vind je weg naar buiten,
je kan je niet eeuwig voor de wereld af blijven sluiten’.
Ik wist dat het moeilijk was om iets te doen tegen al dat geweld,
maar alle hulp was beter dan tien zakken vol geld.
Als ik uit deze hel wou kruipen en er bovenop wou komen,
moest ik iets doen en hielp het niet om beters te blijven dromen.
De waarheid die ik naar buiten bracht was hard, ja bikkelhard,
maar gaf uiteindelijk mijn leven een tweede kans, een nieuwe start.
Een leven met vrijheid is zo ongelooflijk veel waard,
beter dan leven met je hoofd onder het eeuwige zwaard.
Het was verschrikkelijk zwaar te horen:
‘Pak je spullen en vertrek met je kinderen voor even, vandaag nog, uit je huis!’
Ik klopte aan bij de hulpverlening, bij vrienden en vond er een tweede thuis.
Ik was écht de enige die verandering kon brengen,
en dat gebeurde niet als ik mijn hel alleen maar liet lengen.
Vroeger was het donker en een lamp had ik niet,
dwalend door de duisternis zonder te weten waarheen.
Leven was ver weg, ik zat midden in mijn verdriet,
niemand ‘mocht’ mij begrijpen, ik was alleen.
Nu heb ik besloten licht in mijn leven te laten,
niet eerder gezien wat het leven te bieden had.
Het heden is om te leven en te genieten in kleine maten,
samen met mijn kinderen bewandel ik nu het levenspad.
Bedankt vrienden, dat de zon terug schijnt op deze nieuwe dag,
hoop dat ik het duister van het verleden nooit meer zien mag.
Dankzij jullie hoop ik weer op een nieuw begin,
niet meer zoals toen alsjeblief, daar blijf ik een keer in.
Dankzij jullie geef ik elke dag weer een klein beetje emotie bloot,
en dat maakt me sterk en groot.
De zon schijnt door het raam, het klein volk hier rondom mij lacht,
langzaam suddert het weg, mijn gevoel van onmacht.
Samen op weg naar een nieuw en hoopvol leven,
dat wordt vanaf vandaag mijn streven!
A.H. , 6 november 2007.
Na 17 jaar geleefd te zijn geweest door een narcist, nam ik het heft in eigen handen!
Ik startte een nieuw leven samen met mijn 3 kids! Zwaar… maar lang niet zo zwaar dan die verschrikkelijke tijd, dewelke ik God zij dank heb achter me kunnen laten! Doch dit was me nooit gelukt zonder de aanwezigheid van vrienden, collega’s, hulpverlening en natuurlijk MIJN KIDS!
Bovenstaande tekst draag ik op aan hen die er steeds voor mijn kids en mezelf stonden maar… ook aan mezelf, voor het nemen van ons leven in eigen handen, het nooit meer los te laten en er het beste uit te halen! Dag na dag opnieuw, met vallen en opstaan maar vooral door te gaan!!
Ik heb daar ook last van ik wil er een cursus voor als die bestaat want stel ik moet ergens naar toe en het regent hoe ga je daar mee om de meeste denken gewoon af zeggen maar zo denk ik niet want in mijn hoofd loopt het dan vast zo van wat nu inplaats van ik kan dat niet aanvullen vind ik moeilijk gr Anouk