START hier Ontdek Je Bestemming Overwin Obstakels Overstijg Jezelf

Loert er een Burn-out achter de hoek?

Soms is mijn enthousiasme en mijn wilskracht veel groter dan mijn beschikbare tijd of mogelijkheden. Voeg daar nog eens aan toe dat ik soms moeilijk compromissen kan sluiten en al zeker moeite heb om te kiezen. Als we vervolgens afronden met het feit dat ik ongeduldig ben, het liefst het allemaal nu heb en doe, perfectionistisch van aard ben en ambitieus …. dan kun je je wel voorstellen dat ik vroeg of laat in de problemen kom. En dat is mij zeker en vast al overkomen. Toen ik 20 jaar was, had ik mijn eerste burn-out. Ik hoop dat het mijn laatste was, maar … zoals ik mezelf soms bezig zie, kan ik dat niet verzekeren. Hoe komt het toch dat voor jezelf zorgen zo moeilijk is?

burn-out

Ik ben me bewust dat ik me met dit artikel zeer kwetsbaar opstel. Want, zeg nu zelf … hoe kan ik als coach en therapeut andere mensen helpen als ik zelf zo’n complex leven heb en vaak in gevecht ben met mijn eigen demonen.

Maar anderzijds wil ik tonen dat het ook gewoon iets diep menselijk is. Veel mensen worstelen ermee. Wist je bijvoorbeeld dat 9,6% van de werknemers en 10,2% van de zelfstandige ondernemers in Vlaanderen kampen met acute psychische vermoeidheid of burn-outklachten? Dat blijkt uit onderzoek in 2014 van de SERV-Stichting Innovatie & Arbeid.

Burn-out kent vele gezichten. En 1 op de 10 heeft er, volgens de cijfers, op dit moment mee te kampen. Dat is bijzonder veel en het aantal stijgt jaar na jaar. De druk in de maatschappij ook. En de illusie van de maakbaarheid van de mens in onze samenleving doet er geen goed aan. Wie niet lukt in het leven is een loser, en als je het niet ver schopt, is dat je eigen schuld. Wie niet beschikt over superpower hoort er niet langer bij. Wie geen idealen en te weinig ambitie heeft is een slappeling. Hoe lang gaan we die fabeltjes nog tolereren? 

Ik ben zeer gevoelig geworden aan de signalen van “burn-out” bij mezelf, waardoor ik ook heel erg goed mijn grenzen aanvoel. Het lukt me zeker niet altijd om ook mijn grenzen te respecteren. Maar hé … ik heb nog een heel leven voor me om daarmee te experimenteren :-)

De start van mijn Burn-out

Een tijdje terug schreef ik over mijn allereerste werkerving als jonge knaap. Ik werkte als opvoeder in een huis voor bijzondere jeugdzorg. Ik vertelde in dat artikel hoe ik op een bepaalde dag mijn ontslag nam. Het was de druppel en het begin van enkele moeilijke maanden. Mijn burn-out was een feit.

Wat ik me herinner is dat ik in de auto zat en niet kon ophouden met wenen. Het is 20 jaar geleden, en toch kan ik me die autorit nog goed herinneren. Enkele momenten later lag ik in mijn bed en stond de dokter naast mijn bed. Hij schreef me thuis voor enkele weken. Ik wou snel duidelijkheid voor mij, maar ook voor mijn werkgever, dus besloot ik om ontslag te nemen. Geen evidente keuze, maar wel de juiste voor mij op dat moment.

Burn-out en z'n voorloper: Stress

Stress kun je vergelijken met koorts. Het is een signaal dat er iets niet klopt.

De essentie van gezond met stress omgaan, ligt in de verhouding tussen je draaglast, hoofdzakelijk afkomstig uit de omgeving, en je individuele draagkracht. Deze verhouding is de belasting of de stress. Je kan dit het eenvoudigst voorstellen met een balans.
  • De draaglast kunnen we min of meer objectief omschrijven. Dat is bijvoorbeeld de hoeveelheid werk, het geluid om je heen, life-events, ...  Het zijn de stressbronnen buiten jezelf.
  • De draagkracht is subjectief en individueel verschillend. Je draagkracht kan afhankelijk zijn van de sociale steun die je krijgt, hoe je met problemen omgaat, hoe perfectionistisch je bent en of je vaak neen kan zeggen.
Het vinden van een evenwicht tussen wat je omgeving (of jezelf)  je oplegt (de draaglast) en wat je zelf aankunt (draagkracht) is de sleutel voor een sprankelend en gezond leven.

De balans opnieuw in evenwicht brengen is vrij simpel en door de draagkracht te verhogen (gezonde voeding, bewegen, iets leuk doen, ontspanning, vroeger gaan slapen, een badje nemen, ... ), en/of de draaglast te verminderen (schrappen wat teveel is, nee zeggen, etc... ). Vaak is het verhogen van de draagkracht het eerste en enige dat je soms kan doen, maar dit doet al erg veel met die balans.

Als de rekker breekt, is het voorbij

Ken je zo’n bruine dikke rekker om een boterhamdoos mee dicht te houden? Wel, je lichaam en geest is net zo’n bruine rekker. Het is veerkrachtig, zeker als je jong bent. Stress en overdaad trekt wel soms hevig aan die rekker, maar de rekker is veerkrachtig en kan dat aan. Tenzij het heel vaak spanning te verduren krijgt. Ook ouderdom doet die rekker wat verduren. Als de rekker onder hevige en langdurige spanning komt te staan, dan kan het zijn dat de rekker breekt. Een burn-out of zelfs depressie dient zich aan.

En dan is het voorbij. Een rekker kun je niet meer aan elkaar knopen, toch niet zonder beschadiging. Het is voorbij.

De rest van je leven blijf je overgevoelig aan stress en de burn-out blijft om de hoek loeren.

Is burn-out nodig voor een gezondere levenshouding?

Ik krijg soms de vraag als ik training geef over het onderwerp of het niet net nodig is dat mensen een burn-out meemaken, want “crisis als kans” weet je. "En misschien moeten mensen maar eens voelen wat het is, om het daarna niet meer te willen."

Ik weet eerlijk gezegd nooit wat ik daarop moet antwoorden. Mijn principe is dat onnodig lijden nooit nodig is.

Hoe komt het toch dat wij niet van nature goed voor onszelf kunnen zorgen? Het antwoord lijkt simpel: we hebben het nooit geleerd. Wat we wel geleerd hebben is om te presteren als een gek, reeds van in de kleuterklas, en daarom juist goedkeuring te krijgen.

Wat kun je doen als burn-out achter een hoekje loert?

1. Stoppen met gas geven

Als het druk is, hebben we de neiging om een tandje bij te steken. Maar heb jij ooit al een vastgereden auto uit de modder zien rijden door extra gas te geven? Nee, integendeel … als een auto extra gas geeft, graaft die zich nog dieper in de modder. Het enige wat helpt is stoppen, kijken en traag en weinig gas geven.

2. Kijken naar wat belangrijk is en schrappen

Ben je gestopt? Goed zo. Nu kun je ook kijken naar wat belangrijk is. Ik schreef een tijdje terug het artikel “moeite met kiezen, een levenskompas helpt je”. In dit artikel beschreef ik ook de belangrijkste levensdomeinen. Het is een fantastische oefening om opnieuw helder te kijken en te weten wat nodig is om verder je pad te bewandelen.

3. Goed voor je lichaam zorgen

In stressvolle periodes hebben we vaak de neiging om er nog een schepje bovenop te doen door minder te slapen, ongezonder te eten, etc ... het zijn trouwens mooie signalen waaraan je bij jezelf kunt herkennen hoe het met je is. Als ik bijvoorbeeld minder ga joggen, dan weet ik vaak hoe laat het is. Wat we uiteraard niet gaan doen, is daarin meegaan. Goed voor jezelf zorgen wil zeggen dat je ook in die moeilijke periodes je gezonde levensgewoontes wilt aanhouden: gezonde voeding, bewegen ... en dat allemaal met mate.

Vraag: wat is jouw ervaring met Burn-out? De medelezers zijn vast benieuwd naar jouw verhaal en tips!

Geef jouw reactie:

22 berichten

Els
 

Ik (56jr) heb 3,5 jaar geleden een burnout gehad. Ik ben blij je verhaal te horen, eens iemand met burnout die geen manager was! Ik ook niet, het lijkt soms als je een gewone job hebt dat je geen burnout kunt krijgen? Al die verhalen van mensen met een verpletterende verantwoordelijkheid die 80 uur in de week werken. Ik durfde het bijna niet te zeggen dat ik een burnout had. ik werk deeltijds en ben moeder van vier jongens: twintiger en dertigers. Ik vond dat ik eerder een burnout als moeder, partner en werknemer had. Ook dan je kaars opgebrand zijn. Nu durf ik zeggen dat ik het gevoel heb er zowat door te zijn. bij mij was het een combinatie van factoren; één van de kinderen een zwaar ongeval, problemen op het werk, ziekte van een andere zoon, .. en dan was een sinusitis bij mezelf er teveel aan. Burnout is ook bij iedereen anders, bij mij hebben mijn hersenen het opgegeven aangezien mijn lichaam niet stopte. de dokter vond dat ik mijn hersenen dankbaar moest zijn! zij hebben mijn lichaam behoed voor grote schade. De programma's die ik zelf geschreven heb voor het werk waren ineens chinees voor mij, boeken onverstaanbaar, recepten een super ingewikkeld kluwen, een vergadering had geen zin alles was nadat het gezegd was al terug verdwenen. Niemand kon op mij vertrouwen, niets kon ik onthouden. heel beangstigend vooral omdat er Alzheimer in de familie zit. Klaarblijkelijk was het voor mij heel moeilijk om zelf ziek te worden en voor mezelf te moeten zorgen. Op dat moment was mijn draaglast groter dan mij draagkracht, de weegschaal duidelijk ineens uit balans.
Lees verder
Lees minder
Jo volckaert
 

Top artikel en mooie afbeelding.
Lees verder
Lees minder
Jan Jacobs
 

Thx!
Lees verder
Lees minder
Jan Jacobs
 

Dank je wel voor je openhartigheid! Groetjes, Jan
Lees verder
Lees minder
Rita
 

Oh ja gewone mensen kunnen ook met een burnout te maken krijgen. Ik ben net 57 jaar geworden op 31 december. Ik heb twintig jaar full time gewerkt in een transportbedrijf waar ik na een zware depressie ontslagen ben en bedankt voor de bewezen diensten. Ik was toen 42 jaar. Wist ik veel toen mijn huisarts mij vertelde dat ik moest rusten want ik was opgebrand en uitgeblust zo zei hij. Maar ja ik moest en zou verder gaan met werken. Uiteindelijk kwam ik bij een psychiater terecht met een zware depressie. Tot op de dag van vandaag neem ik nog dagelijks anti depressiva. Zonder mijn dagelijkse dosis is het voor mij onmogelijk om te functioneren. Ik werk ondertussen dertien jaar voor een sector waarvan ik hier niet ga vertellen dewelke. Momenteel sta ik weer onder enorme druk. Niet alleen door mijn werk maar ook omdat mijn partner sinds twee jaar behandeld wordt voor darmkanker. Niet gemakkelijk om de partner te zijn van iemand met kanker. Ik moet hem steunen terwijl ik zelf eigenlijk steun nodig heb. Ik ben vorige week al wenend met slaande deuren op het werk vertrokken. Ik kon even de druk niet meer aan. Vooral als er dan veel jongere collega's mij komen wijzen op mijn verantwoordelijkheden terwijl ze zelf nog niets bewezen hebben. Net als Els heb ik vaak het gevoel dat ik niet goed meer kan onthouden terwijl ik voordien een geheugen als een olifant had en dat maakt mij heel onzeker. Ook mijn moeder is gestorven aan Alzheimer en als ik denk welke lijdensweg zei moeten ondergaan heeft... Ben ik dan nog altijd niet geleerd vraag ik mij af ? Moet ik nogmaals met mijn gezicht tegen de muur lopen ?
Lees verder
Lees minder
Jan Jacobs
 

Dag Rita, dank voor je reactie!
Lees verder
Lees minder
Bea
 

Het lezen van jouw artikel was heel confronterend. Nu pas, bijna 4 jaar nadat ik ontslag nam, besef ik dat ik ook een burn-out had toen. Steeds maar hogere en wisselende eisen van de directie, elke dag meer en beter willen presteren op de werkvloer, het willen behouden van de job om onze zware schuldenlast te blijven dragen.... Op een dag ben ik gewoon ingestort op de werkvloer, door mijn benen gezakt en onophoudelijk beginnen huilen... En nu pas besef ik dat mijn draaglast toen enorm groot was en mijn draagkracht net niet ver genoeg reikte. Ondertussen volg ik al enkele maanden therapie omdat ik telkens weer terugval. Het gaat beter, dus mijn man en kinderen rekenen weer meer op mij, ik voel me weer 'nodig' dus 'geef ik weer alles' zodat iedereen er netjes op staat en weer goeie punten haal. Ik dacht dat ik mezelf en mijn gezondheid goed bewaakte, maar nu besef ik dat dat helemaal niet het geval is! Daarom is jouw artikel zo confronterend! Ik voel me zo afschuwelijk schuldig als mijn zoon minder goeie punten haalt op school, als mijn man zijn boterhammen vergeet, als de jongste met 2 verschillende sokken ;-) naar school vertrekt... Maar het is ook deels hun eigen verantwoordelijkheid! Mijn taak is om te sturen, te begeleiden en zo te zorgen dat ze zelfstandig worden. Afgezien van de jongste, die nog maar 7 jaar is, zou dit voldoende moeten zijn. Vragen, herhalen, opnieuw vragen, controleren en nog een keer vragen,.... Uiteindelijk moeten ze leren voor zichzelf te zorgen. Jouw beschrijving van de elastiek rond de brooddoos is een heel mooi beeld om duidelijk te maken dat ik nooit meer kan zijn zoals vroeger. Ik heb niet de eindeloze draagkracht. Ik dacht dat ik mezelf goed bewaakte, want als ik merk dat het (te) veel wordt, neem ik effectief wel gas terug. En vandaag ben ik heel verdrietig ontwaakt en aan mijn dag begonnen, omdat ik merkte dat de dingen die ik normaal zelf zou gedaan hebben, ook niet door een ander gedaan werden. Ondanks de herhaaldelijke vragen, lijstjes, controles... Gisteren was het op... En vanmorgen voelde ik me zo slecht en oh zo schuldig omdat niks gedaan was zoals afgesproken. Geen zwemzak gemaakt, geen ijsdeken over de auto, geen sokken voor de dochter (die dit nota bene perfect zelf zou kunnen met haar volle 15 jaar!), geen valies voor internaat klaar, en bijgevolg dus ook niet op tijd kunnen vertrekken met dit slechte weer voor op de weg... Jouw artikel heeft me doen inzien dat ik zaken anders moet aanpakken. Het juiste poortje bij iedereen vinden en blijven zoeken. Vaak ligt de oplossing heel (te?) kortbij...
Lees verder
Lees minder
wendy
 

ook ik herken mij in veel wat hier boven staat. heel fijn om te lezen dat mijn geheugenproblemen herkenbaar zijn en ook dat mijn elastiekje wel gerepareerd is maar niet meer is zoals het was. ik geef nu heel goed mijn grenzen aan maar merk echt dat dat moeilijk is voor mijn collega s die verder dan ver gaan. het word niet echt geaccepteerd.
Lees verder
Lees minder
Jan Jacobs
 

Dank Wendy voor je verhaal!
Lees verder
Lees minder
Domien Roels
 

Ik ben net 29 en sta nu aan de rand van een burn-out. Jaren geleden heb ik al een zware depressie gehad waardoor ik nu nog steeds anti-depressiva neem. Daarbij komt ook nog dat ik hoogsensitief ben en ik daarmee ook nog niet goed weet om te gaan... Het is voor mij momenteel heel moeilijk om opdrachten te beginnen, laat staan af te werken. Het herkennen/erkennen van mijn grenzen blijft voor mij heel moeilijk... ik bewonder de mensen die dat kunnen!
Lees verder
Lees minder
Jan Jacobs
 

Dank je wel Domien om dit te delen. Het herkennen van je grenzen is een levensopdracht, elke dag een beetje beter :-) Succes!
Lees verder
Lees minder
Inge Dom - Coach
 

mooie bekentenis, Jan, en ook de reacties heb ik met interesse gelezen. Ik heb zelf een aantal jaren hard gesparteld met mijn burn-out, maar ondertussen een nieuw evenwicht gevonden en keuzes gemaakt. Wat voor mij 2 belangrijke inzichten zijn geweest, en die ik als coach ook meegeef aan mijn cliënten: - Wanneer je keuzes probeert te maken en te schrappen, kijk naar wat jij zelf kan veranderen of beïnvloeden en begin klein. En ga er niet van uit dat iets niet kan, ga het eerst eens bespreken met je partner/baas, etc.. - Je kan de omstandigheden niet altijd beïnvloeden, enkel de manier waarmee je met de situatie omgaat. Leren hoe je anders naar bepaalde situaties kan kijken en er mee omgaan, kan je al veel minder stress bezorgen. Het is niet altijd even gemakkelijk als je er mee geconfronteerd wordt, maar er is zeker licht aan het einde van de tunnel. En als je weg naar beterschap moeilijk is, weet dat je elke dag opnieuw kan beginnen met een positieve stap in de juiste richting.
Lees verder
Lees minder
Van den Meerssche Karin
 

Ik zit hier nu na te denken of ik iets zou neerschrijven of niet? Niet kunnen beslissen... Ik ben van maandag thuis gebleven van mijn werk. Heb voor het eerst in mijn loopbaan de voorbije week huilend naar mijn werk gereden. Het was me allemaal teveel aan t worden. Ik twijfelde enorm aan mezelf en mijn kunnen. Ben ik te oud voor de job, kan ik het niet meer aan, gefrustreerd rondlopen in het gedrag van collega 's en directie. Ik kan me niet vinden in onze nieuwe school, het draait daar voor mij vierkant! Ik mis onze oude vertrouwde school enorm. Ook familiale problemen spoken voortdurend door mijn hoofd. Het verlies van een goede vriend in het voorbije jaar... Een goede vriendin ,collega die helemaal anders in het leven staat nu ze weduwe is...waar de zo normale samenwerking plots anders verloopt... Na vele jaren terug contact met mijn vader en stiefmoeder... De huisarts heeft me nu een week rust aangeraden, niet piekeren, doe wat je leuk vindt, geen schuldgevoelens,..je moet hier naar buiten gaan met het gevoel dat er nog veel aan te doen is zei hij me. Onze volgende afspraak is volgende week en dan gaan we stap voor stap bekijken wat we kunnen doen... Als ik toch teveel pieker deze week mag ik vroeger terug komen. Ik vraag me af : Is dit ook een burn-out?
Lees verder
Lees minder
Jan Jacobs
 

Dank voor je reactie en jouw moed om dit te delen. Een burn-out is iets wat zich dag na dag, jaar na jaar, opbouwt. De emmer loopt over en je hebt de energie niet meer om je emmer te legen. Of jij een burn-out hebt, is moeilijk te zeggen zonder heel jouw verhaal te kennen. Maar de signalen zijn er wel. Altijd welkom voor een verkennend gesprek. Of neem deel aan het gratis webinar "minder piekeren, meer bereiken": https://coachjan.webinargeek.com/minder-piekeren-meer-bereiken
Lees verder
Lees minder
Carmen
 

Zo herkenbaar,werk in de thuiszorg,dagelijk tot 25 patiënten,in het weekend tot 40 zelfs,ben 2jaar geleden gescheiden,vorig jaar alleen terug een huisje gekocht en sta er alleen voor met een pracht van een 6jarige prinses dat altijd bij mij is,sinds 2weken voelt mijn lichaam zo leeg,heb geen voldoening meer in mijn job en zoek nu een andere mensvollere job,want zo op deze manier kan niemand het,en dan krijg je een scheef gezicht van d directie als je aangeeft dat het teveel is,bij hun draait het om cijfers,bij mij om het mens zijn
Lees verder
Lees minder
Jan Jacobs
 

Dank je wel Carmen voor je reactie.Heel mooi dat je JA zegt tegen jezelf!
Lees verder
Lees minder
Gudrun
 

Eindelijk dan toch 'mijn' reactie, Voor mijn cursus moesten we een paper maken, mijn keuze viel heel snel op burn-out. Niets is zomaar, na het opzoekingswerk en het lezen van wat en hoe begreep ik al snel wat er met mezelf aan de hand was. Gelukkig 'voor' mijn rekker is gekrakt :-) onmiddellijk heb ik alles wat overbodig was gestopt, nieuwe projecten gestaakt en enkel nog het hoogstnodige gedaan. Mezelf rust en ontspanning gegeven, zonder dat dat kleine duiveltje altijd 'luierik' in mijn oor fluisterde. Ik volg nu bij wijze van ontspanning de dingen die je post en ook de Podcast, er is nog heel veel dat ik wil aanpassen maar alles op zijn tijd. Tevreden zijn met waar ik ben is ook belangrijk. Trouwens je kwetsbaar opstellen is een sterkte vind ik persoonlijk. Ik vraag me soms af waarom ik zoveel heb meegemaakt, anderzijds maakt het me van héél véél mensen een lotgenoot, en lotgenoten begrijpen je veel makkelijker. Je bent één van hen en ze aanvaarden je raad ook makkelijker, omdat je het zelf aan de lijve hebt ondervonden. Natuurlijk vinden sommige mensen je een loser vooral de familie die je heel de tijd ziet ploeteren, wat ze niet zien is de kracht en de wijsheid die je verzamelt hebt gedurende die jaren van het leerproces. Want lieve mensen..... Die weg maakt wie je vandaag bent 'de krachtige mooie mens', kijk in de spiegel bedenk waar je bent doorgegaan en weer fier op jezelf en geef jezelf een pluim je hebt ze dubbel en dik verdient <3
Lees verder
Lees minder
Jan Jacobs
 

Dag Gudrun, wat een inspirerende reactie! Dank je wel daarvoor
Lees verder
Lees minder
Sarah
 

Ik zit er midden in en heb denk ik, voor mezelf de oorzaak gevonden. Ik kon mij niet vinden in het verhaal dat burn-out werkgerelateerd is. Het kan een druppel zijn, Zola's bij mezelf het geval was. Maar het heeft volgens mij allemaal te maken met het niet volledig kunnen jezelf zijn. Met je constant willen aanpassen aan de maatschappelijke eisen. En die zijn best pittig tegenwoordig als je er aan wil voldoen. Ik las ik het boek van Brené Brown dat het verloochenen van je authenticiteit tot depressie, verslaving, burn-out enzo meer kan leiden. Ik sluit me hier bij aan. In die zin is het nuttig om een crisis te krijgen zodat je eindelijk gaat leven zoals jij het wil en niet hoe anderen het willen. Het is een confrontatie met jezelf en enkel door heel goed na te gaan waar het schoentje wringt kan je komen tot een nieuwe, beter bij jou passender identiteit. Niet makkelijk maar wel mooi als je er uit geraakt. En dat doe je zeker. Goede moed aan iedereen die er mee worsteld, het is zeker geen lachertje, maar er is altijd licht op het einde van de tunnel. Liefs Sarah
Lees verder
Lees minder
Nelly Isenborghs
 

Hallo ik ben 55 jaar en worstel ook al enkele jaren met een burn out ! Momenteel ben ik ook thuis omdat alles weer de kop op steekt en ondanks ik wel weet dat ik mezelf ervoor moet beschermen blijft het moeilijk om het voor te blijven ..je zit in die viseuze cirkel en je draait maar mee tot het niet meer gaat . Ik werk in een rusthuis waar er steeds een tekort aan personeel is plus je bent elke dag tussen een zware
Lees verder
Lees minder
Tina
 

Ik ben goed op weg denk ik... naar die burn-out. Na 8 jaar werken heb ik het dan toch aangedurfd om terug op de schoolbanken te gaan zitten. Dit was op zich al een stresserende en moeilijke beslissing, mede door de faalangst waarmee ik al jaren kamp. Die heeft zijn wortels diep in mijn middelbare schoolloopbaan. En toch... Ik ben er aan gestart! Een opleiding van 2 jaar tot opvoedster! Mijn geluk kon niet op in het begin! Werkplek-leren was de formule voor mij dacht ik! 2 Dagen les in de week en 20 u stage per week... dat leek me goed te doen. Na een tijdje draaide ik goed mee op stage en die lesdagen vielen ook best wel mee. Mijn man beloofde wat meer te helpen in het huishouden en we zouden genieten van elk klein moment samen. Maar dan... kwamen de vele, grote taken, de extraatjes die ze van me vroegen (en vragen) op stage,... De echtgenoot die zelf op een nieuwe job startte en dus niets extra in het huishouden deed,... Voor ik het wist stak er te veel hooi op mijn vork. Ik dacht 'OW! Stop! DIt lukt niet meer!'. Maar dan staan er zoveel lieve mensen rond je die zeggen dat jij dat wel kunt, dat je sterker bent dan je denkt,... Hieruit putte ik veel kracht en ik ging door... ik ga door... ik ga nog steeds door... Nu, een maand en een half voor ik (vermoedelijk) afstudeer, zit ik hier te lezen... en ik vraag me af of ik eind juni wel haal. Ik hoop het! Ik wil het heel hard! Ik beloof aan mezelf om geregeld, in deze laatste spurt naar de eindstreep, eens tijd te nemen voor mezelf. Zodat ik eind juni in staat ben van te genieten van het moment waarop ik mijn diploma in mijn handen krijg. Maar ik beloof ook aan mezelf om niet direct een job aan te nemen. Nee, eerst kies ik voor mezelf, voor mijn man, voor mijn vrienden en familie... Eerst ga ik genieten... Nu nog even de rekker rond die veel te grote boterhamdoos, maar daarna gaat die de lade in... toch zeker voor een maand! Dank u Jan, voor uw getuigenis. Dank u mede-schrijvers voor jullie reacties. Het deed me deugd dit te lezen... door het feit dat ik ontspannen heb tijdens het lezen, door de lessen die ik er uit haal, door het gevoel niet alleen te zijn!
Lees verder
Lees minder
Jan Jacobs
 

Dag Tina, wat een herkenbaar verhaal! Dank je wel om dit te delen. Inderdaad, een evenwicht vinden tussen doorzetten en goed voor jezelf zorgen. Ik wens je alvast heel veel succes. En uiteraard ben je altijd welkom! Vriendelijke groeten Jan
Lees verder
Lees minder

Laat een reactie achter

Welk type ben jij?
Krijg meteen antwoord.

Beantwoord 18 vragen in slechts 2 minuten.
Krijg direct je resultaat en GRATIS waardevolle tips. 

Doe de test

Spreekt dit jou aan?


Of je nu je bestemming zoekt, obstakels wil overwinnen of jezelf wil overtreffen, ik sta voor jou klaar.
Bel +32 477 98 37 37 of contacteer mij.