Dit is een gastartikel van Annick Seys

Ik heb de meeste jaren van mijn leven het gevoel gehad dat het leven geen zin had. Ik heb me zo vaak de vraag gesteld: “Waarom moet ik dit allemaal meemaken? Ik wil dit leven niet! Waarom mag ik niet gewoon gelukkig zijn?” Ik zocht de antwoorden in eindeloze analyses van mezelf, van mijn geschiedenis, van de kosmos, en kwam tot … weinig antwoorden en een nog lichtere portemonnee. En als ze me dan vroegen wat ik daaronder verstond, onder gelukkig zijn, antwoordde ik: “Gewoon! Zoals iedereen! Een gewoon leven leiden zonder voortdurend problemen te hebben waar ik niets aan kan doen.”

 

Mijn leven was alles behalve “gewoon”. Op mijn 16de ben ik thuis weggegaan. Ik verbleef in 2 jeugdinstellingen om vervolgens, op mijn achttiende op mijn eigen benen te staan. Ik bewandelde dus de weg van de bijzondere jeugdzorg via begeleid zelfstandig wonen tot OCMW-cliënt. Ik had het thuis bijzonder moeilijk gehad, maar deze weg was nog van een heel andere categorie. Ik schaamde me dood telkens als ik aanbelde in de voorziening waar ik verbleef en op straat moest wachten tot er open gedaan werd. Of als ik goedbedoeld gebeld werd door het OCMW om mijn voedselpakket af te halen. En dan waren er die hopen hulpverleners waar ik geen band mee had, maar bij wie ik wel mijn ziel op tafel moest leggen. Van mijn 11de tot mijn 30ste ging ik af en aan naar een therapeut omdat ik zo angstig was. Tijdens mijn middelbare studies kon ik in september al zodanig in paniek raken dat ik niet zou slagen dat jaar, dat ik mijn moeder smeekte om niet meer naar school te moeten. Ik had geen vertrouwen in mezelf en geen vertrouwen in anderen. Ik werd gepest omwille van de kleren die ik droeg. We hadden ze ook maar gekregen. Ik was voortdurend boos en ik wist niet hoe ik me moest opstellen tegenover mensen die het goed met me voor hadden.

Ik ben vadertje staat ontzettend dankbaar voor alle hulp die ik destijds kreeg. Wat zou ik toch maar moeten gedaan hebben als die er niet geweest was?! En toch… Toch voelde ik mij ondanks alle hulp niet veel beter, integendeel. Hoewel ik niet alleen was, heb ik me wel vaak heel alleen en depressief gevoeld. Ik miste de geborgenheid en veiligheid van een warme thuis. Hoe moet je dat voor jezelf leren maken als je dat nooit hebt mogen ervaren? En hoe moet je dat doen in een studiootje waar je anderen niet binnen durft te laten omdat het zo klein is?

Ik weet nog altijd niet goed hoe ik erin geslaagd ben om in die periode af te studeren als maatschappelijk assistent. Mijn droom was eigenlijk om psychologie te gaan studeren, maar er werd me destijds verteld dat OCMW’s in studentensteden geen financiering meer boden aan studenten omdat er zoveel misbruik van gemaakt werd.

Op het moment zelf voelde het zeker niet als ‘geluk hebben’, maar achteraf gezien weet ik wel zeker dat als ik mijn huidige vriend en een paar goeie vriendinnen op dat moment niet had gehad, dat ik er nu niet meer geweest zou zijn. Al deze relaties hebben op een bepaald moment ook aan een zijden draadje gehangen. Met sommigen liep het dan ook mis.

Voor even leek alles een beetje op de rails te staan. Ik was gaan samenwonen en de therapie was afgesloten. En toen kwam de diagnose CVS – fibromyalgie. Ik zonk opnieuw weg. 1,5 jaar lang lag ik op de zetel en kon ik bijna niets. Ik kreeg – begrijpelijk – mijn ontslag in een job die ik heel graag deed. Het duurde 5 jaar vooraleer ik er opnieuw een beetje bovenop kwam. Mijn droom om samen met mijn vriend aan kindjes te beginnen, kon ik op de koop toe ook opbergen…

ACT was voor mij het licht aan het einde van de lange tunnel

Een aantal jaren later, nadat ik er stilaan bovenop was geraakt, kwam ik in aanraking met een boek dat mijn leven compleet op zijn kop zette. Het was een ACT-werkboek en de reden waarom ik vandaag doe wat ik doe. Het was niet eens zo’n goed boek, maar het raakte me diep. Ik liep naar mijn vriend terwijl hij het gras aan het maaien was en ik zei met een krop in mijn keel: “Dit had ik jaren geleden moeten weten! Waarom heeft me niemand hierover verteld? Hoe kan dat?! Ik wil dat de wereld dit weet!”

Voor het eerst had ik een gevoel van vrijheid. Voor het eerst kon ik zeggen ‘ik ben mijn rugzak niet, ik heb een rugzak’. Voor het eerst wist ik: ik kan zelf iets doen om mijn leven zinvol te maken! Een hele wereld ging open. Ik vond een recept om te kunnen omgaan met hetgeen me was overkomen, om met die pijn weg te kunnen. Ik kreeg een kans op leven!

Ik was hier zo blij mee dat ik besloot om hetzelfde te doen als een stofzuigerverkoper. Eerst verkoop je dat aan vrienden en familie. Dus… iedereen in mijn omgeving had prijs en kreeg ACT aangesmeerd. Ik wist niet heel goed waar ik mee bezig was. Ik verdiende geen zier, maar ik deed wat ik graag deed. We schrijven januari 2011. In juli van datzelfde jaar overtuigde een hele goeie vriendin –ook een ondernemer- me om volledig zelfstandige te worden. En voor één keer was het lot me gunstig gezind. We konden het ons financieel permitteren dat ik een tijdje geen loon had.

Een ander obstakel stak de kop op: ik was helemaal geen psycholoog, laat staan een gedragstherapeut. En toch wilde ik hier iets mee. Dankzij 2 trainers in Nederland, die ik eeuwig dankbaar ben, kon ik deelnemen aan een ACT-opleiding. En ik besloot dat ik er alles over wilde weten wat er te weten viel. Als ik wilde dat de wereld ACT leerde kennen, dan moest ik zelf ook weten waar ik mee bezig was. In de wereld van de psychologen maakte ik het mezelf niet gemakkelijk. Zeker niet toen ik besloot: ik wil niet alleen cliënten met ACT in aanraking brengen, maar ook psychologen en andere hulpverleners. Ik had het gevoel dat ik geen keuze had: dit was wat ik wilde doen! Enerzijds omdat de methode de rode draad werd in mijn leven en ik die methode wilde overbrengen aan anderen. En anderzijds omdat hoe meer ik dit model bestudeerde, hoe meer de rijkdom en de diepgang ervan in de behandeling van cliënten mij duidelijker werd.

Sinds ik besloot om zelfstandige te worden, dienden zich uiteraard weer andere problemen aan. Of wat had u gedacht, misschien?! Mijn hoofd had dit natuurlijk voorspeld. Maar het was evengoed keihard balen dat het pad van je dromen bewandelen niet tot gevolg heeft dat het dan allemaal vanzelf gaat, zoals ik ooit wel eens ergens lees of hoor. De uitdrukking ‘working hard for something we don’t care about is called stress, working hard for something we do care about is called passion’, kon me enorm frustreren. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest én zo angstig, beschaamd, verdrietig en gestresseerd tegelijkertijd als in de laatste 3 jaar. Bang om verkeerd over te komen. Beschaamd ook.  Want gedachten als ‘iedereen gaat zien dat ik er niets van bak’ of ‘ik ga dom overkomen’ waren nooit veraf. Maar… ACT had me intussen iets geleerd over omgaan met al die emoties en gedachten. Dus vooruit met de geit! Voor het eerst kon ik zien dat die negatieve gedachten ook iets konden bijdragen! De gedachte ‘ik zal nooit een goeie ACT-trainer worden want ik ben geen psycholoog’ leidde ertoe dat ik er mij steeds steviger in ging verdiepen. Want ik wilde immers beter worden in mijn vak. Op den duur koos ik zelfs supervisie vanuit Denver. ‘Ik ga dom overkomen’ leidde er net toe dat ik heel veel ben beginnen vragen aan anderen, want dat bleek de beste manier om bij te leren!

Mensen professioneel helpen met ACT

Een bedrijf dus. Dat intussen al 3 jaar bestaat en waarmee we in Vlaanderen en Nederland psychologen en andere hulpverleners opleiden in ACT. Aangevuld met een 10-tal prachtige, bekwame medewerkers die in heel Vlaanderen ACT aanleren aan eenieder, van huisvrouw tot astronaut, die graag wil groeien en het meest uit zijn of haar leven wil halen.

Ik ben vandaag zo ver dat mijn verhaal me nog pijn kan doen en dat ik zeker nog heel angstig kan zijn. Maar daarnaast ben ik vooral zo ontzettend dankbaar en verwonderd. Dankbaar dat ik elke dag mensen mag leren wat ik zelf aan het leren ben en dat ik me omringd weet door zulke mooie, prachtige mensen om dit samen met mij te doen. Verwonderd omdat ik met zware tegenslagen kan omgaan en dat het me toch lukt om mijn droom te leven. De laatste 3 jaar werden er al een kleine 2000 mensen opgeleid of getraind in ACT! Mijn hoofd kan dat nog steeds niet geloven ☺

Ik heb wel geleerd dat ‘je er nooit bent’. Je bent altijd onderweg. Dat is het leven. Ik ga in juli trouwen met mijn allerliefste vriend. Ook dan ‘zal ik er niet zijn’. We zijn vanaf dan gewoon samen onderweg. We zien elkaar al heel wat jaren doodgraag en deden de belofte om ons uiterste best te doen voor elkaar. Ook als we elkaar even wat minder graag zien, willen we die belofte houden.

Ik zie mezelf ook niet geslaagd als ondernemer. Ik ben iedere dag aan het (leren) ondernemen. Soms lukt me dat ongelofelijk goed en soms denk ik: ‘Waarom ben ik hier in godsnaam aan begonnen?!’ Ik vind het een hele eer om de Belofte voor Limburg te mogen zijn. Ondernemen is een heerlijk, spannend spel en tegelijk is het bloedserieus en beïnvloed je er heel wat levens mee. Ik wil mijn verhaal en meer nog, mijn ervaring, delen met andere vrouwen en hen inspireren. Ik ben niet de enige met zo’n verhaal. Maar als dit verhaal ook maar iemand inspireert, dan is het zeker waard om het te vertellen.

Het recept voor mijn leven is dus geen succesformule maar een beetje van alles. Geluk hebben in het leven en leren omgaan met tegenslagen, zodat je terug kan rechtstaan. Maar ook jezelf uitdagen om hele moeilijke doch essentiële vragen aan jezelf te blijven stellen: wat wil ik uit dit leven halen? Wie wil ik zijn, vandaag, morgen en overmorgen? Wat schenkt me voldoening?

De spreuk die in de praktijk hangt, is mijn levensmotto geworden:

‘Living well is more important than feeling good’