De kunst van het loslaten: of hoe je negatieve gevoelens of ervaringen accepteert

Hoe leer je jezelf weerbaar maken voor dingen die gebeuren en waar je geen grip op hebt? Een vraag waarop wellicht geen eenduidig of pasklaar antwoord te formuleren is. Via dit artikel wil ik je graag meenemen in een boeddhistisch verhaal, over een moeder die net haar kind is verloren. En ik geef je inzicht in hoe we ons kunnen voorbereiden om helemaal los te laten.

Het verhaal van het mosterzaadje

Laat me je even een verhaal vertellen, een boeddhistisch verhaal over een moeder en haar dode kindje.

Ten tijde van de Boeddha stierf het enige kind van een vrouw die Kisagotami heette. Ze was niet in staat dit te accepteren en rende van de een naar de ander om een medicijn te zoeken dat haar kind weer tot leven zou brengen. Men zei dat de Boeddha zo’n medicijn had.

Kisagotami ging naar de Boeddha, knielde voor hem, en vroeg: ‘Kunt u een medicijn maken dat mijn kind weer tot leven wekt?’

‘Ik ken zo’n medicijn,’ antwoordde de Boeddha. ‘Maar ik kan het alleen bereiden met bepaalde ingrediënten.’ De vrouw was opgelucht en vroeg: ‘Welke ingrediënten hebt u nodig?’

‘Breng me een handvol mosterdzaad,’ zei de Boeddha. De vrouw beloofde dat voor hem te halen, maar toen ze wegliep, voegde hij eraan toe: ‘Ik heb mosterdzaad nodig uit een huis waar geen kind, man of vrouw, ouder of bediende is gestorven.’

De vrouw stemde toe en begon alle huizen een voor een langs te gaan, op zoek naar het mosterdzaad. Bij elk huis waren mensen bereid haar het zaad te geven, maar wanneer ze hun vroeg of er iemand in het gezin was gestorven, kon ze geen huis vinden dat niet door de dood was bezocht – in het ene huis was een dochter overleden, in het andere een bediende, en in de overige een man of ouder. Kisagotami slaagde er niet in een huis te vinden waar de dood geen leed had veroorzaakt. Toen de moeder zag dat zij niet de enige was die verdriet had, legde ze het levenloze lichaam van haar kind neer en ging terug naar de Boeddha, die met groot mededogen zei: ‘U dacht dat alleen u een kind had verloren; de wet van de dood luidt dat bij alle levende wezens niets blijvend is.’

Elke weg heeft putten en obstakels

Er is geen weg naar geluk, geluk is de weg. Op onze weg staan bijzonder veel obstakels en pijnlijke ervaringen. Soms lijkt ons leven zelfs meer op een hobbelparcours. Alleen laten we de hobbels en de negatieve gevoelens maar moeilijk toe. We vechten tegen wat we niet graag hebben. Wanneer we overspoeld worden door gevoelens zoals eenzaamheid, verdriet, pijn, … dan hebben we de neiging om dat zo snel mogelijk ongedaan te willen maken.

Iedereen heeft littekens

Dit prachtig verhaal van het mosterdzaadje komt uit de boeddhistische traditie en wordt heel vaak gebruikt om ons tot inzicht te brengen dat iedereen in contact komt met pijn en lijden.

Ik merk dat heel wat mensen die ambitieus, gedreven in het leven staan, ook erg cognitief ingesteld zijn. Ze lossen de problemen op met “verstand”, door “na te denken”. Dat werkt uiteraard heel vaak en erg goed. Alleen “vergeten” we daarbij ook een erg belangrijk ander aspect: onze gevoelswereld en ons fysiek lichaam.

Pijnlijke gebeurtenissen, verliezen, ruzies, moeilijke situaties uit het verleden kun je niet loslaten door je “verstand te gebruiken”. Ons verstand kan zo zelfs in de weg komen te staan om onze tocht verder te zetten, om zorgeloos te genieten van een sprankelend leven.

Het start bij de opvoeding en de maatschappelijke druk verhoogt

Als een kind blij is en lacht, moedigen we dat aan. Sterker nog, we gaan ze kietelen, rollebollen en lachen hartelijk mee.

Als een kind weent, dan zie ik weinig mama’s en papa’s zeggen dat het ok is, of “ween maar lekker verder, ween het er maar eens goed uit”.

Nee, wanneer een kind verdrietig is, zullen we eerder zeggen:”Sssst, het is goed, stop maar met wenen”. Het lijkt alsof negatieve gevoelens niet welkom zijn.

Ook in de wereld waarin iedereen succesvol hoort te zijn, is er maar weinig plaats voor niet succesvol zijn. De druk in onze maatschappij wordt steeds hoger. En dat merk je aan het aantal burn-outs en depressies. We hebben weinig tijd om gewoon onszelf te zijn en toe te laten wat is. Negatieve gevoelens krijgen maar weinig plaats in onze hectische wereld. We hebben het té druk met succes na te jagen, dat we bang geworden zijn om te voelen en het een plek te geven.

Het sleutelwoord bij loslaten is “TIJD”

Om los te laten of te accepteren, zullen we tijd moeten maken om even te stoppen en uit de snelweg van het leven te stappen waardoor we ons hoofd opnieuw in verbinding kunnen brengen met ons lichaam (of omgekeerd). Dat doen we door tijd te nemen en contact te maken met ons lichaam.

Ik geef je hier alvast oefeningen die je thuis kunt doen. Maar mijn advies is om professionele begeleiding in te schakelen als je jouw verlies wil verwerken en tot loslaten wil komen.

Tijd om te ademen:
Neem enkele keren per dag de tijd om te ademen en met je aandacht naar je adem te gaan, zonder dat je iets hoeft te doen. Ademen en weten dat je ademt en je aandacht uitbreiden naar heel je lichaam. En voel de contouren van je lichaam bij het ademen.

Tijd om te bewegen:
Neem de tijd voor een wandeling en breng je aandacht naar je lichaam en de omgeving waarin je je bevindt. De natuur, de geuren en de kleuren, …

Tijd voor meditatie:
Neem de tijd om even te zitten, te liggen of te wandelen … en doe het met al je aandacht. Het is normaal dat je wegzakt in gedachten, maar wees blij wanneer je opmerkt dat je even in gedachten verzonken was en keer terug met heel je aandacht naar je lijf.

Tijd voor ontspanning:
Doe iets waarvan je weet dat het je deugd doet, zoals een massage, een sauna, eens goed lachen met vrienden …

Vraag: hoe laat jij een moeilijke gebeurtenis, verdriet of pijn los?