Dit is een gastartikel van Lieselot Maes. Lees meer over Lieselot onderaan dit artikel.

Op 2 april 2015 ging bij mij het licht uit. Opgebrand, leeg, moegestreden. Burn-out. De maanden die volgden waren intens. Na mijn verblijf in niemandsland trok ik op kousenvoeten terug naar de realiteit. Ik ploeterde me een weg door mijn gedachten, mijn herinneringen, twijfels en dromen en ik kwam uit bij… mezelf. Complex en eenvoudig tegelijk. Over de weg die ik hier aflegde, kan je meer lezen op mijn blog.



Eén van de vragen waar ik na een maand of 6 mee begon te worstelen was: “hoe weet ik nu of ik klaar ben om terug aan de slag te gaan?”.

Ik kwam immers uit een periode waarin mijn energie chronisch op nul stond en ik niet veel meer kon doen dan toekijken hoe het gras groeit en het stof naar beneden dwarrelt. Iedereen drukte me op het hart om voldoende tijd te nemen om te herstellen. Hoeveel is “voldoende tijd” dan? En als dat niet gespecifieerd kan worden, hoe zal ik dan weten dat ik voldoende tijd genomen heb?

Tijd voor een lijstje, dacht ik zo! Aan welke criteria moet ik voldoen om te kunnen zeggen dat ik klaar ben om met volle goesting en kracht terug aan het werk te gaan? Mijn lijstje zag er ongeveer zo uit:

• Geen paniekaanvallen meer
• Minstens twee weken geen slechte momenten meer
• Energie voor 2
• Een positieve ingesteldheid
• Een leuke job in het vooruitzicht waar ik mezelf kan zijn

Hmm… Het lijstje bekijken, bezorgde me al instant paniekaanvallen… Slechte momenten… wat is “slecht” precies? Iedereen loopt wel eens vermoeid of slechtgezind, toch? Heb ik ooit energie gehad voor 2? Hoeveel zou energie voor 1 precies zijn? En dan die positieve ingesteldheid… Elke dag opnieuw “happy, happy, joy, joy”? Echt? Zelfs als er iets banaals fout gaat? Bovendien had ik ook besloten om geen leuke te job te zoeken, maar te creëren. Ik zou ontslag nemen en mijn eigen coachpraktijk opstarten. Daar zou ik helemaal mezelf kunnen zijn… maar tegelijk de volledige verantwoordelijkheid dragen voor mijn zaak… Nog een paniekaanval…

Nee, dat lijstje werkte niet. In plaats van me duidelijkheid en zekerheid te brengen, bracht het enkel twijfel en angst. Als ik aan al mijn criteria zou moeten voldoen, zou ik mijn doel nooit bereiken… dus ik raapte mijn moed samen en liet alle criteria los. Zomaar ineens… Tijdens een oefensessie van de coachopleiding die ik volgde, stopte ik tijdens een visualisatie-oefening al mijn eisen en verwachtingen in een ballon en liet hem gaan. (met dank aan mijn medestudenten voor de ondersteuning en begeleiding)

Hoe wist ik dat ik klaar was om terug aan de slag te gaan? Simpel… ik “wist” het niet. Ik bekeek telkens wat mijn volgende stap kon zijn en probeerde die te zetten. Ik had geleerd om de stress-signalen van mijn lichaam goed op te pikken en kon snel bijsturen als de stap te groot was. Ik legde mijn lat ook steeds lager door eerst het perfectie-niveau te omschrijven en er dan 20% af te doen. En dan nog eens 10%. Tot het haalbaar werd. Perfectie bestaat niet, het is een beeld dat we gevormd hebben in ons hoofd. Perfectie is een kwestie van interpretatie. Niet perfect werd goed genoeg…

Zo kwam ineens het moment, eind maart 2016, dat ik ontslag nam en mijn eigen zaak opstartte. Ik heb nog steeds mindere momenten, loop wel eens vermoeid of slechtgezind en vecht met de regelmaat van de klok tegen de paniek als ik besef hoeveel verantwoordelijkheid ik draag. Ik ga wel eens tegen de vlakte, maar ik kruip elke keer weer recht. Ik vind het prima zo. Niet perfect is goed genoeg…